Deur Ethan Kleynhans, ’n tweedejaar-teologiestudent (BDiv) aan Kovsies
Ons kampusse leef stil. Jy hoor nie meer die gelag uit koshuiskombuise of die klanke van eerstejaars op ’n sportveld nie. Dis eksamentyd. En oral is daar studente wat hard probeer om hul kennis, hul tyd en hul energie te balanseer. Dis ’n seisoen van druk, verwagting en, vir sommiges, ook vrees.
Maar juis in hierdie stil seisoen ontstaan ’n dieper vraag – een wat nie op ’n vraestel verskyn nie: Waar is God nou? Want soms voel Hy ver. En soms voel geloof, gebed en gemeente soos iets wat wag tot ná die eksamen.
Wanneer geloof voel soos nog ’n verantwoordelikheid
Baie jong gelowiges begin hulle studentejare met opregte voornemens: om betrokke te wees, om geestelik te groei, om getrou te bly aan die Here. Maar met elke semester groei ook die eise – akademies, emosioneel, en sosiaal. Die Bybel bly toe. Die gebed word korter. Eredienste voel minder relevant.
’n Medestudent het onlangs eerlik erken:
“Ek weet ek moet op die Here vertrou, maar soms voel dit of ek Hom net in my kop glo, nie in my hart nie. Dis asof Hy nie deel is van my daaglikse werklikheid nie.”
Hierdie gevoel is nie vreemd nie. En dis nie noodwendig ongeloof nie. Dis ’n weerspieëling van hoe moeilik dit soms is om te onthou dat God teenwoordig is in die gewone – in opstaan, klas toe gaan, studeer, wag, stres.
Die Here is God – ook in hierdie tyd
Die Skrif leer ons egter iets anders as wat ons gevoel soms sê: God is nie net teenwoordig in ons geestelike hoogtepunte nie, maar ook in ons woestyntye – in ons eksamens, ons onsekerheid, ons wag. Hy is nie ’n afwesige toeskouer nie.
Psalm 139 herinner ons dat daar geen plek is waarheen ons kan gaan en weg van Sy Gees af wees nie – nie in ’n eksamenlokaal nie, nie in ’n eensame koshuisgang nie, nie in die moegheid van laatnagstudie nie.
Hierdie is nie net ’n troos nie – dit is ’n belofte: God is getrou. Selfs wanneer ons swak is, bly Hy sterk. Selfs wanneer ons nie weet wat om te bid nie, tree die Gees vir ons in (Rom. 8:26). En selfs wanneer ons voel of ons faal – hou Hy ons vas.
Die rol van die kerk in hierdie seisoen
Wat beteken dit vir die kerk? Vir gemeentes, leraars, en ouer lidmate? Dit beteken ons is geroep om daar te wees – sigbaar én beskikbaar. Nie as kritici van die jong geslag se prioriteite nie, maar as reisgenote wat hulle herinner aan die Here se trou.
Die studentegemeente of jongmense in jou gemeente het nie nodig dat jy hulle “reghelp” nie. Hulle het nodig dat jy luister. Dat jy saam bid. Dat jy hulle voor die Here se aangesig noem – en dan stilbly om te hoor of hulle ook iets wil sê.
Wanneer ons hulle nie meer probeer verander nie, maar begin verstaan – kan ons begin bedien. En wanneer studente ontdek dat hulle werklik gesien en geliefd is – nie net vir wat hulle nog gaan word nie, maar vir wie hulle nou is – dan groei hulle geloof nie net in kennis nie, maar in rus.
Herontdek wie jy is – in Christus
Aan studente: Jy is nie net jou punte, jou prestasies, jou tydsbestuur nie. Jy is in Christus. En in Hom is jy reeds meer werd as wat enige graad ooit kan bepaal.
As jy voel jy kan nie meer nie – onthou: Jy hoef nie alles op jou eie te dra nie. Ons het ’n Middelaar wat weet wat dit is om mens te wees. Wat moeg geword het. Wat self gehuil het. En wat vir jou bid – vandag nog.
En wanneer jy struikel of twyfel – moenie vlug nie. Kom terug. Maak die Bybel weer oop, selfs al lees jy net een vers. Bid ’n gebed, al is dit net: “Here, help my.” En as jy nie kan bid nie – weet daar is gelowiges wat vir jou bid. Jy is nie alleen nie.
In die spanning ontdek ons genade
Eksamentyd is nie net ’n tyd van toetsing nie – dit is ook ’n plek waar die Here jou nader trek. Nie omdat jy alles reg doen nie, maar juis omdat jy besef jy kan nie op jouself vertrou nie.
En dan, in daardie afhanklikheid, begin iets groei. ’n Dieper geloof. ’n Stil wete. ’n Rustige sekerheid: My Vader is by my. Hy is genoeg. Hy sal my dra.
“Die Here is getrou; Hy sal julle versterk en julle van die Bose bewaar.” 2 Tessalonisense 3:3
