Deur Ethan Kleynhans, ’n tweedejaar-teologiestudent (BDiv) aan Kovsies
Elke jaar betree ’n nuwe groep eerstejaars die wêreld van teologiese studie – jongmense wat die stem van ’n roeping gehoor en die moed het om daarop te reageer. Vir sommiges was dit ’n geleidelike reis, vir ander ’n skielike insig, maar vir almal is dit ’n pad van geloof, ontdekking en groei. Hier is die verhale van ’n paar van 2025 se eerstejaar-teologiestudente, elkeen met ’n unieke storie, maar ’n gedeelde passie vir die evangelie.
Mia de Jager: ‘Vrees moet jou nie stop nie’
| verskaf: Mia de Jager
In die ruimtes van ’n musiekklas, tussen die note van ’n viool en die ritme van ’n debat, het Mia de Jager haar stem gevind. Gebore in 2005 en gevorm deur die gange van Primêre Skool Willem Postma en Meisieskool Oranje in Bloemfontein, het sy haarself in woorde en melodieë uitgedruk – ’n kind van taal en kultuur. Dit was hierdie liefde vir die geskrewe en gesproke woord wat haar aanvanklik na joernalistiek gelei het, ’n keuse wat op papier reg gelyk het, maar in haar hart leeg gevoel het.
As eerstejaarstudent in Potchefstroom het Mia haarself dikwels in die kerk van die Kandelaar studentegemeente bevind, waar sy die onbekende aanskou het: ’n vrou op die kansel, ’n predikant met ’n stem wat resoneer. Dit was hier waar ’n gesprek oor ’n koppie koffie met ds Sanré Benadé ’n nuwe moontlikheid oopgevou het; een wat haar aanvanklik bang gemaak het. “Vrees moet ’n mens nie stop nie,” het sy besef, en met hierdie wete het sy teruggekeer Bloemfontein toe, nie as ’n student wat verdwaal het nie, maar as iemand wat haar pad gevind het.
Nou, in haar eerste jaar as teologiestudent aan die Universiteit van die Vrystaat, ervaar Mia ’n diep vrede. Die rykdom van Hebreeus en Grieks fassineer haar, en sy droom daarvan om eendag in jeugbediening ’n verskil te maak. “Die amp vereis ’n groot verantwoordelikheid om die waarheid oor te dra,” sê sy. Maar sy weet ook: dit is nie so skrikwekkend soos ’n mens dink nie. Sy het geleer dat gehoorsaamheid aan ’n roeping nie ’n verlies is nie, maar ’n ontdekking: van geloof, van doel, en van die vrede wat kom wanneer ’n mens die pad stap waarvoor jy bestem is.
Isaiah Garber: ’n Roeping oor grense heen
| verskaf: Isaiah Garber
Sommige roepings kom stil en stadig; ander tref soos weerlig in ’n nagstorm. Vir Isaiah Garber was dit ’n enkele oomblik op ’n gewone aand – 14 Junie 2024 om 22:30 – wat sy lewenspad onherroeplik verander het. Terwyl angs aan hom geknaag het, het hy sy Bybel oopgemaak. Sy oë val op Jesaja 6:8: “Hier is ek, stuur my.” Op daardie oomblik het hy geweet: sy plek is in die bediening, sy woorde bestem om die evangelie te verkondig.
Isaiah se reis het begin in Kanada, waar hy in 2006 gebore is. Op vierjarige ouderdom het sy gesin teruggekeer na Suid-Afrika toe sy pa hier ’n beroep as predikant aanvaar het. Hy het grootgeword op die klein dorpie Komatipoort, waar sy geloof kon gedy in ’n gemeenskap wat sy oortuigings gedeel het. Sy pa was sy mentor, sy voorbeeld van ’n lewe getrou aan God se roepstem.
Vandag is Isaiah ’n eerstejaarstudent aan Hugenote Kollege, met die hoop om binnekort sy studie aan die Universiteit van die Vrystaat voort te sit. Hy voel die gewig van verantwoordelikheid wat met sy roeping kom, maar ook die vreugde van ontdekking – veral in die geskrifte van die kerkvaders, wie se geloof die Kerk deur eeue gevorm het.
Sy hart klop veral vir die jeug, vir hulle wat soekend staan en leiding nodig het. Dalk wag ’n plattelandse gemeente op hom, dalk ’n jeuggroep wat ’n stem van hoop nodig het. Waar ook al sy pad hom lei, staan sy besluit vas. Vir dié wat twyfel, het hy net een raad: “As jy glo jy moet teologie gaan swot, doen dit!”
Jan-Hendrik Malan – ’n Roeping wat deur die lewenspad geslyp is
| verskaf: Jan-Hendrik Malan.
Roepings kom nie altyd in ’n oomblik van helder insig nie; soms word dit stadig gevorm, deur ervarings wat soos hamerhoue op ’n stuk yster slaan, dit vorm, verhard en suiwer. Vir Jan-Hendrik Malan het sy roepingsreis begin met ’n diep verlange om waarheid te verdedig en mense na God te lei, ’n verlange wat hom nooit heeltemal sou los nie.
Hy het in ’n gelowige huis in Bethlehem grootgeword, waar sy oupa, ’n NG predikant, hom vroeg reeds geleer het dat geloof nie net ’n erfstuk is nie, maar ’n lewende verhouding met God. As tiener het hy dikwels in groepsdruk-situasies gestaan, maar ’n oomblik van opregte getuienis – ’n gesprek met ’n rugbyspanmaat oor Christus – het sy hart laat besef waar sy werklike roeping lê.
Jan-Hendrik het in 2020 sy teologiese studie aan Tuks begin en terselfdertyd rugby vir sy koshuis gespeel. Tog het hy besef dat sy roeping dieper strek as die rugbyveld. Die pandemie en persoonlike uitdagings het hom laat twyfel, en hy het sy studies onderbreek om onderwys te volg. Maar in die klaskamer het hy ’n skreiende realiteit raakgesien: kinders wat verlore is, sonder leiding, sonder waarheid. Dit was nie net sy vakinhoud wat hom aangetrek het nie; hy wou vir sy studente preek, hulle na God wys, vir hulle ’n rigting gee. Dit was duidelik: sy hart lê nie in die klaskamer nie, maar op die kansel.
Die besluit om terug te keer na teologie was nie sonder struikelblokke nie. Sy pa het hom onvoorwaardelik ondersteun, maar ander familielede het skepties gereageer. In hierdie tyd het sy huwelik ’n belangrike pilaar geword. Getroud in Januarie 2025, het hy ’n nuwe verstaan van geloof ontdek: om vir ’n mede-gelowige te sorg, om saam ’n lewe op te bou wat gefundeer is in die Woord. Sy vrou het hom bemoedig, hom herinner dat sy plek nie in ’n skool is nie, maar in die bediening.
Nou, as eerstejaar-teologiestudent aan Kovsies, bejeën hy sy studies met nuwe erns. Hy weet wat hy wil hê, weet hoekom hy hier is. Sosialisering is nie ’n prioriteit nie, daar is ’n groter taak op hande. Sy visie vir die toekoms is helder: om in ’n gemeente te dien, om met mense van alle ouderdomme te werk, veral gesinne waar seer van geslag tot geslag oorgedra word. Hy glo dat ’n stewige fondament in die geloof van jongs af gebou moet word en dat kinders geleer moet word om die regte pad te kies, al is die wêreld om hulle chaoties.
Vir ander jongmense wat wonder of hulle ’n roeping het, het hy eenvoudige, dog kragtige raad: raak stil. Laat die geraas van die lewe bedaar, en luister na God se stem. Hy sal wys waar Hy jou wil gebruik – of dit nou in ’n klaslokaal, ’n hofsaal of op ’n kansel is. Die belangrikste is nie wát jy doen nie, maar vir Wie jy dit doen.
Pieter le Roux – ’n Roepstem wat weerklank vind
| verskaf: Pieter le Roux.
In die hart van Bloemfontein, waar Pieter le Roux sy hele lewe deurgebring het, het ’n diep oortuiging begin vorm aanneem: ’n stem wat roep, ’n pad wat homself oopvou. Nou, op die drumpel van sy 19de jaar, beskryf hy homself as ambisieus, passievol en gebalanseerd, ’n jong man wat met gretigheid boeke oopblaai en, wanneer die dag lank is, sy PS5 sonder berou “misbruik”.
Sy reis na die teologie het in Oktober 2023 begin as ’n gedagte, ’n moontlikheid. Teen Mei 2024 het dit egter ‘n onwrikbare voorneme geword, gerugsteun deur die stil wete van sy familie se ondersteuning en die woorde van ds Jan Lubbe, wat sonder aarseling verklaar het: “Jy lyk soos ’n dominee.” Dit was nie net ’n opmerking nie, maar ’n bevestiging, ’n stem van buite wat sy eie innerlike sekerheid weerspieël het.
Pieter sien sy studies as ’n avontuur, veral die ontdekking van die Bybelse tale – “op ’n manier wat Duolingo jou nooit sal leer nie,” merk hy met ’n glimlag op. Maar hy is ook bewus van die uitdagings: ’n studierigting wat soms geïsoleer voel, ’n roeping wat nie altyd die respek ontvang wat dit verdien nie. Tog is dit juis in die akademie waar hy sy voetspore wil laat, miskien eendag met ’n PhD as bewys van sy toewyding.
Sy geloof het hom van ’n plek van weerstand na verwondering gelei, van ’n geloof wat hom vervreem het tot een wat nou die kern van sy bestaan vorm. Deesdae vind hy inspirasie in die wysheid van Salomo, terwyl geestelike mentors hom begelei op hierdie pad.
Vir dié wat huiwerig is oor ’n roeping na die teologie, het Pieter net een raad: “DOEN DIT! Jy weet nooit hoe God dit mag gebruik nie.”
Of dit nou in ’n kerkgebou, ’n klaskamer of ’n gemeenskap sonder grense is, hierdie eerstejaars stap hul pad met oorgawe en vertroue. Hul stories getuig van ’n roeping wat nie net oor kennis gaan nie, maar oor gehoorsaamheid, oortuiging en ’n hart wat bereid is om te dien. Mag hul reis ’n inspirasie wees vir ander wat nog wonder oor hul eie roeping. Want as hierdie jongmense iets leer, is dit dat geloof altyd ’n antwoord vra: “Hier is ek, stuur my.”
