Ontbrekende verse in die Koran

Aisha, Mohammad se kinderbruid, het vertel  dat individuele verse van die Koran ook verdwyn het[1]. Soms het dit op baie interessante maniere gebeur. In Sunan ibn Majah 1944 word weergegee dat Aisha gesê het:

“Daar was ’n vers oor steniging en dat ’n volwassene tien keer geborsvoed kon word. Die papier was by my onder my kussing. Toe die boodskapper van Allah gesterf het, is ons gedagtes so in beslag geneem deur sy dood dat ’n mak skaap ingekom het en die teks geëet het.”

Die verse oor die steniging van egbrekers en die borsvoed van volwassenes is nie vandag in die Koran nie. Hoekom nie? Dit blyk dat Aisha die enigste weergawe van hierdie verse gehad het, en haar skaap het dit geëet. Interessant genoeg het die Koran wat deur Moslems voorgedra is ten tyde van Mohammed se dood nie net een nie, maar selfs twee verse bevat oor die borsvoeding van ’n volwassene. Albei was op daardie stadium steeds deel van die Koran.

Moslems wat glo dat die Koran perfek behoue ​​gebly het, moet verbaas wees om te verneem dat die Koran wat hulle vandag het, nie een van hierdie “borsvoed” verse bevat nie.

Aangesien hele hoofstukke, groot gedeeltes van hoofstukke en individuele verse van die Koran verlore gegaan het, behoort dit geen verrassing te wees dat kort frases ook uitgelaat is nie. Kom ons kyk na ’n enkele voorbeeld:

Surah 33:6 verklaar: “Die profeet is nader aan die gelowiges as hulle eie ek, en sy vrouens is hulle moeders.“

Vroeë Moslems het gemeen dat ’n spesifieke frase (“en hy is ’n vader van hulle”) in hierdie vers ontbreek. Selfs die groot vertaler Yusuf Ali erken dit in sy kommentaar. Dit blyk dus dat Moslems met ’n onvolledige vers gelaat is.

Dit is uit bostaande duidelik dat die Koran oor die jare aansienlik verander het. Die bewyse toon dat hele hoofstukke verlore gegaan het, dat groot dele van sommige hoofstukke ontbreek, dat individuele verse sowel as frases uitgelaat is. Mohammed se beste onderwysers en voorlesers kon nie eers saamstem oor watter hoofstukke veronderstel was om in die Koran te wees nie. 

Uthman moes die vroegste manuskripte verbrand in ’n poging om geskille tussen Moslems te beëindig. Dit laat ’n ooglopende vraag ontstaan: Wat is die verskil tussen ’n boek wat perfek bewaar is en een wat nie perfek bewaar is nie? As Moslems reg is, is daar geen verskil nie.

Tipiese kenmerke van ’n boek wat nié perfek bewaar is nie, is dinge soos ontbrekende frases, ontbrekende gedeeltes, ontbrekende hoofstukke en meningsverskille oor wat oorspronklik is en wat nie. Die Koran het al hierdie slegte kenmerke. Moslems wat bewus is van hierdie sake, maar wat steeds volhou dat die Koran perfek bewaar is, moet iets soos volg sê: “Ja, die Koran het al die kenmerke van ’n boek wat nié perfek bewaar is nie, maar dit is in elk geval perfek bewaar.” So ’n bewering maak tog geen sin nie.

Moslem-geleerdes is deeglik bewus van die feit dat die teks van die Koran verander en hersien is, en tog sê hulle vir minder opgeleide Moslems dat die Koran wat hulle vandag het, presies dieselfde is as die Koran wat deur Mohammed en sy metgeselle voorgedra is. Deur hierdie valse bewering te versprei, poog Moslem-geleerdes nie net om die geskiedenis te herskryf nie, hulle weerspreek ook sommige van Mohammed se naaste metgeselle. Abu Bakr, Umar, Uthman, Aisha, Abu Musa, Ibn Masud, Ubayy ibn Ka’b, Ibn Umar, en ander het nie geglo dat die Koran perfek bewaar is nie. Waarom klou Moslems vandag dan vas aan ’n siening wat deur Mohammed se vroegste volgelinge verwerp is?