(On)gewone mense

Ek kyk onlangs na die aangrypende film “One Life” (2023)[1], wat die lewe van Sir Nicholas Winton uitbeeld. Winton het net voor die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog ‘n projek van stapel gestuur waarin veral Joodse kinders uit Praag gestuur is voor die Nazi’s dit sou binneval. Binne enkele maande is 669 kinders per trein na Engeland geneem waar hulle by pleegouers geplaas is. Dit het hulle lewens gered.[2]

‘n Toneel wat my in die besonder getref het, is toe Winton en sy span beplan aan die projek en een lid vra of hy vertroue het daarin dat “gewone mense” sou instem om sommer so kinders in hulle huis in te neem – en meer nog, op die skaal wat nodig sou wees. Winton antwoord toe dat hy juis vertroue in “gewone mense” het, want hy is ook een. En dan val hulle weg met wat op die ou end ‘n merkwaardige en totaal “ongewone” gebeure sou word.

Die toneel het my laat dink oor hoe Jesus ook baie vertroue in “gewone mense” gehad het en steeds het. Diegene wat hy geroep het as dissipels en navolgers was in die breë tog maar baie “gewoon”. Trouens, dit is juis wat die Joodse Raad tref wanneer die “gewone vissers”, Petrus en Johannes, in Handelinge 4 voor hulle verskyn. Ons lees in vers 13 hoe die Raad verbaas was oor die dissipels se vrymoedigheid, veral omdat hulle “ongeleerd en leke” was. Die Raad het egter ook die dissipels herken as “mense wat saam met Jesus was”. Dit raak my opnuut: Deur by Jesus te wees, is die “gewones” bemagtig om die ongewone te doen.

Dit gee my hoop in my eie reis as gelowige, maar dit laat my ook dink aan my rol as predikant. Miskien is een van my belangrikste take as predikant om mense te help om “by Jesus te wees”, sodat hulle as “gewone mense” deur Hom bemagtig kan word om die ongewone – selfs die “onmoontlike” – te doen.